öğrenmek için o sırada bir otoritenin (öğretmen, hoca vb.) kontrolünde olmalı mıyız? diye sordum bir gün. yardımlaşma temeliyle yapılan sevimliliklerin otoriteden daha faydalı olduğu sonucuna vardım. çocuğu, yeğeni, komşunun çocuğunu çalıştırırken otoriter bir tavır yerine palyoçomsu bir tavırla anlatıldığında aktarılan bilgilerin daha doğru yerlerde daha kalıcı şekilde saklandığını gördüm. biz yazılımcılar buna save etmek diyoruz :D öğrenmek de budur zaten.
öğretilmeye çalışılan kişi öğretilmek istenen konuya ilgisizse? diye sordum başka bir gün. bu soruya daha zor yanıt buldum. integrali gereksiz bulan birine integral öğretmek imkansıza yakın. şayet bunu yapabildiyseniz öğreniciyi farkında olmadan integralin gerekli olduğuna ikna etmişsiniz demektir.
soru sormayan öğrenici ilgisiz öğrenicidir hatta öğrenici bile değildir. 2000 yıllık sıradan öğrenme teknikleri bu öğrenicilerde işe yaramaz. öğrenicinin ilgi derecesi ne kadar erken teşhis edilirse sonuca o kadar erken varılır. öğrenici arzu etmelidir. öğretici değil.
sıradışı öğrenme teknikleri teorilerim
uykuda öğrenme
günümüzde mümkün olmayan rüya kontrolünün (rüyaya yön vermenin) bulunuşuyla ortaya çıkacak öğretme yöntemi. bir gün gelecek ve insanlar uyumadan önce aldıkları ilaçlarla veya yataklarındaki teknolojilerle rüyalarına programlaya bilecekler. ister eğlenceli, ister öğretici rüyalar görecekler. bir sabah uyandıklarında ispanyolca konuşabilecekler. bu öğretim tekniğinde öğreticiye ihtiyaç olmayacaktır. çünkü öğretici bizzat öğrenicinin hayal gücü ve bilincidir.
bu gibi fantastik görünen öğrenme teknikleri geleneksel öğrenme tekniklerine kıyasla çok az zamanda çok daha fazla bilgi aktarımını mümkün kılacak. keşke bilim dünyayı kurtarmaya öğretmekten başlasa. tabii her şeyin bir sektörü olduğu gibi öğrenmenin de sektörü var. sıradışı öğrenme yöntemlerinin var olmasını istemeyecek dev öğretme şirketleri ve devlet kurumları olacaktır. dünya bu kadar iğrenç bir yer işte sevgilim. insan insanın kurdu.
