birkaç yıl önce yaz tatilinde bir inşaatta çalışmıştım. evime yürüyerek 5 dakika mesafedeydi. çok yorulmuyordum ufak tefek işlere yardım ediyordum. ama inşaatta evdeki çocuklarına gıda sağlamak için canla başla çalışan işçileri iliklerime kadar gözlemliyordum. sonra bir hafta kadar da bekçilik yaptım. bu daha da kolaydı. en zor iş katları/betonları sulamaktı.
yıllar sonra bugün yine bir inşaat işçiliği deneyimleme fırsatı buldum. yakın bir akrabamızın inşaatıydı, bir günlük yardım etmek istedim. bu kez daha net bir görevim/branşım vardı. tuğla, fayans gibi malzemeleri bir yerden alıp başka bir yere götürüp bırakmaktı işim. yolumun büyük bir kısmı merdivendi, malzemeyi kucaklayıp götürürken merdivenden aşağı iniyordum. en hafif malzeme 15 kg civarındaydı. benimle birlikte daha deneyimli işçiler de çalışıyorlardı. onlar çift çift taşırken ben tek tek taşıyabiliyordum. hatta tek tek taşırken dahi zorlanıyordum.
yaklaşık 40 dakika bu taşıma işini yaptım. iş bitince kendime söz verdim. bu zor şartlardaki işçilerin, bizlerin durumunu yazacaktım. şimdi yazıyorum.
romantizm veya ajitasyon yapmaya çalışmıyorum. fena zor şartlarda, hatta ölüm tehlikeleri içerisinde çalışan insanlar, en yorucu işi iki a4 kağıdını birbirine zımbalamak olan insanların kazandığının yarısı kadar kazanıyor.
iş bitince yemek yemek üzere toplandık. gazetelerle yapılmış sofrada ustaların sonraki işler hakkındaki planlarını dinleyerek yemek yedik. daha doğrusu ben yemek yemeye çalıştım. evimde rahat rahat yemek yemek gibi değildi çünkü. yorgunluktan kolumu zor kaldırıyordum. yemeğe geçmeden evvel yüzümü yıkarken fark etmiştim bunu. çeşmeden avucuma dolan suyu yüzüme zor çarpıyordum.
yorgunluktan dolayı kollarım belli bir seviyenin üstüne zor çıkıyordu. ellerim titreye titreye yemek yedim. uyurum az sonra, uyandığımda yorgunluk falan kalmaz. çünkü yarın bir daha o zor işleri yapmayacağım. ama yapmak zorunda olanlar var. üç kuruş için ölümle burun buruna gelen insanlar... allah onların yardımcısı olsun.
