hepimiz birer dünyayı kurtaran adam olarak doğduk. anne-babalarımız kendileri için çok zor olan bir görevi, dünyayı kurtarma iç güdüsünü bizlere devrettiler. artık onlar için çok geçti, yapabilecekleri en iyi şey, bu ideolojide (veya misyonda) çocuklar yetiştirmekti. sırf bunun için doğuran çiftler dünya nüfusunu akıl almaz boyutlarda artırdı diye düşünüyorum.
aileler çocuklarını büyütürken farkında olarak veya olmadan çocuklarını bir şeylere hazırlıyorlarlar. hatta bazılarının doğuruyor olmarının tek sebebi acımasız sistemi düzeltecek kişinin onların çocukları olacağına inanmaları.
"ben kurtaramadım, okul, iş, kariyer, evlilik engel oldu. ama çocuğum dünyayı kurtaracak" inancını bir tek ben gözlemlemiyorumdur. tüm bunlar dünki baskın karakterler yayınımızda aklıma geldi.
hepimizin içinde "çocuğum dünyayı kurtaracak. duyarlı, saygılı, önyargısız, melek gibi bir çocuk yetiştireceğim, bana verilmeyen imkanlarla büyüteceğim ve çocuğum bu bozuk sistemi düzeltecek" inancı var. insanoğlunun hâla durmaksızın ürüyor olmasını bu inanca da bağlıyorum.
5 nesil önceki nene-dedelerimiz de ürerken bu inançla üremiş olabilir. hani kurtarabildik mi? bu acımasız sistemi düzeltebildik mi?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder