aynı sorulara aynı cevapların verildiği bir sınav düşünün. aynı kafada insan yetiştiren eğitim sisteminin sınavları da bu yönde oluyor. öğrenciye yorumlama yeteneği kazandırmak yerine ezber gibi eğitim anlamında olumsuz bir dürtüyü kazandırıyor. hiç bir sınavda isyan vari cümleler yazmışlığım yok ama bazı sınavlarda sorulara alakasız cevaplar verdiğim; hatta cevap yerine sevdiğim bir şairin, yazarın sözlerini ve aforizmalarını yazdığım oluyor. tabii bu yaptığım sayesinde ekstra not almıyorum ki zaten sorunun cevaplarını bilsem ben dahi böyle bir riske girmek istemem.
başkalarını sorgularken koyduğumuz koşullu önermeye kendimizi katmıyoruz. eğer üniversitede çan eğrisi denilen bir not sistemi varsa çalışıp yüksek alan arkadaşlarımıza isyan edebiliyoruz(hatta küfür ediyoruz) burada koşul sınavı geçmek, bu koşulun içinde kendimiz de varız; fakat kendi tembelliğimizi başkasına sıvazlamak nedense kolay geliyor. bu anlattıklarımdan ders çalışanları savunduğum görüşünü çıkartmayın ama içten içe "helal olsun" diyorum onlara. benim için ölümden daha zor olan çalışma eylemini hakkıyla yerine getirebiliyorlar. fakat çalışmaktan daha önemli olan tüm bunları neden yaptığımızı bilmek bana göre.
amaçsızca ya da mecburiyetten yapılan her çalışma, kalıcılığı az olmakla birlikte can sıkıyor. vize sınavlarının başladığı dönemde bana gerçekten ama gerçekten mutlu bir öğrenci gösterin! size ve ona, hatta tüm öğrencilere benden çay!
gerçi benim için fark etmiyor her dönemde aynı monoton duygu skalasına sahibim. bu durumumu "yumurta deliğe gelmeden hiçbir şekilde yumurtayı çıkartmak için çabalamayanlar" derneğine mensup olmama borçluyum. neyse siz yine derslerinize çalışın bana bakmayın en azından sınavlarınızdan geçin; benim kadar cesur olmayın(bu kadar riski kalbiniz kaldırmaz falan, sonra bana gelip ağlarsınız) elbet bir gün yanlışları yanlış olarak kabul edecek birileri bu sistemi devralacak ve doğruyu yanlışı ayırt ederek gelecek nesillere daha geniş ufuklar açacak. biz uçamadık bari onlar uçsun.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder