her zaman hak eden hak ettiği şeyi alır diyemiyorum. aslında hak edenin çabasını hak veren görmezden gelebilir. sonuçta insan ruhu kötülüğe daha yatkındır ya da yakındır. neyse fotoğrafa döneyim.
fotoğrafı gören bir üstad, "karamsar" bir fotoğraf dedi. benim de zihnimde şey çağrıştı: acaba fotoğraflara duygusal durumlar etki edebilir mi? neden olmasın dedim sonra. mutluysan ağaçlar ve çiçekler daha bir mutlu gibi olur. ya da mutsuz isen zaten o yönde fotoğraflar çekmeyi denersin. eminim bu fotoğraf birçok kişiyi karamsarlığa itebilir.
yaprakların ayrı ayrı yerlere uçuşup birbirinden ayrılması ise aşırı yalnızlığı betimleyebilir. arabalar ve sokak lambaları lüks bir hayatın iz düşümlerini oluştururken kaldırımlar necip fazıl üstadın "kaldırımlar" şiirini anımsatabilir.
ileride gördüğümüz kişi ise lüksten ve dolayısı ile ışıktan(lambadan) uzak mazi kalbinde bir yara bir kişilik olarak nitelendirilebilir.
ağaçlar diyeceksiniz. ağaçlar her daim yalnızların vazgeçilmezi olmuştur. ancak belli ki karamsar bir fotoğraf olmasındaki en büyük etken ağaçlardır. belki de döktüğü yapraklardan vazgeçmişler çıplak kalmamak için üstündeki yapraklara dil döküyorlardır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder