dünyanın kendinden frenli tek toplumu değilizdir belki ama kendini frenlemenin kitabını yazmışız. toplumda buna içe kapanıklık, asosyallik falan da deniyor.
şu üstteki komik videoyu bir grup ortak arkadaş izledik, güldük, eğlendik. ortamı olduğunda "anangi satayim!" diye bağırdık. daha doğrusu bağırdım. uzun zamandır rezil olmak gibi bir kaygım yok. "en fazla ne olabilir ki?" diye düşünüyorum ve böyle düşündüğüm günden beri daha rahatım. bildiğin versiyon atladım. huzurluyum amına koyim. oh ne güzel ya.
ama mesela bugün, tamamen gülmek ve güldürmek amacıyla "anagi satayim!" diye bağırdığımda çok yakin arkadaşım, teyzeoğlum, burak tarafından frenlendiğimi hissettim "sus amk ya" gibi bir şey dedi burak. "niye?" diye soruverdim refleks olarak. rezil oluyormuşuz gibi bir his vardı adamda. buradan burak'a sesleniyorum. takma la böyle şeyleri teyzeoğlu.
ha ben takmıyor muydum, takıyordum tabii. son bir yıldır kendimi rahat görüyorum ve gerçekten daha huzurluyum. olmayacak planlarım yok. kahramanmaraş'tan kaçmak gibi bir fikrim de kalmadı. neysem oyum ve etrafımdaki herkesin bana dikkat kesildiğini düşünmüyorum.
aslında biliçsiz olarak da olsa "acaba şu an etrafımda birileri rezil olacak bir şey yapıyor mu?" gibi sorular sormayı bıraktığımız zaman rezil olmak gibi aptalca bir yükü sırtımızdan atmış oluyoruz.
toplum baskısının da anasını sikeyim.
anangi satayım bu ne biçum yazi!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder