Tarihler 25.01.1905'i gösteriyordu saatler gece yarısını geçmek üzereydi. Ben gene uyumuyordum sessiz gecede kar ve yağmurun sesini dinliyordum. Sokaklar yine sessizliğe bürünmüş idi. Kendisini kurt ulumalarına bırakmış bir kasaba vardı. Dışarı çok soğuktu lapa, lapa kar yağıyordu. Ama küçük kulübemde ki sobam benim içimi ısıtacak kadar sıcaktı. Dışarıdan sesler duymaya başlamıştım. Eskiden dedemin bana anlattığı kurtların dağdan şehre inip insanlara saldırdığı hikayeler geldi. Aslında dışarı çıkıp hiç bakmak istemiyordum. Sonra bir havlama sesi duydum. Bu ses benim köpeğim Dobi'ye aitti. Hiç beklem den Dobi'yi içeri aldım zavallı köpek dışarıda soğuktan ölecekmiş soğuktan ölmese bile kurtlara karşıda şansı yoktu. Onu kaybetseydim kendimi nasıl affedebilirdim. Zaten anam ve babam buranın soğuk havasında can vermişti. Ben genelde yalnız biriydim. Ama manav Ahmet Abim sağ olsun yanıma gelirdi gelirken de eli de boş gelmezdi. Bir kaç parça meyve sebze getirirdi. Artık kasabadan iyice sıkılmıştım. Buradaki insanların beni dışlamasından bıkmıştım. Ve kendi yoluma gitmeliydim...
Devamı ileri ki günlerde gelecektir.
güzel bir öykü kardeşim, kalemine sağlık. devamını merakla bekliyorum.
YanıtlaSilteşekkürler abicim bu dergi ve buradaki insanlar en iyisini hak ediyorlar o yüzden elimden gelenin en iyisini yapacağım inş.
YanıtlaSil