andımız anıldı ve bitti

artık derse başlamadan önce ant içilmeyecek.

türküm, doğruyum, çalışkanım,
ilkem; küçüklerimi korumak, büyüklerimi saymak, yurdumu, milletimi özümden çok sevmektir.
ülküm; yükselmek, ileri gitmektir.
ey büyük atatürk!
açtığın yolda, gösterdiğin hedefe durmadan yürüyeceğime ant içerim.
varlığım türk varlığına armağan olsun.
ne mutlu türküm diyene!

bir türk olarak, andımızın artık zorunlu okutulmamasını destekliyorum. ben 8 yıl bu yemini ettim, ant içtim. anlamını hiç bilmeden. içi boş bir yemindi bu. sonra birgün, lise 2 falan, sabahın 7'sinde okuluma giderken bir ilkokulun yanından geçmem icap ettiğinde andımızın okunuşuna tanık oldum ve can kulağıyla dinledim, dedim ki kendime 8 yıl bu ülkeye yararlı biri olacağıma dair yemin etmişim, atalarıma söz vermişim. bunu bilinçsizce yapmasaydım daha anlamlı olurdu. ne bileyim öğretmenlerimiz her yeni eğitim yılının başında andımızı ve ülkemize, atalarımıza olan borçlarımızı anlatsaydı keşke.

kimse ne yaptığımızı izah etmeyince bana göre ant içmek, yazın sıcakta sırtımda 10 kilo sırt çantamla sıcaktan şikayet ederek, kışın çisileyen yağmur altında sırtımda 10 kilo sırt çantamla soğuktan şikayet ederek yapılan bir prosedürdü.

şimdi 20 yaşındayım. 4-5 yıldır andımızın ne anlama geldiğini biliyorum ve elimden geldiğince ettiğim yeminlerin arkasında durmaya çalışıyorum. andımız her sabah okunmasa da bilinçli (müstakbel) aileler ülkesine, atalarına yaraşır kuşaklar yetiştireceklerdir. varlığım türk varlığına armağan olsun.